نمایشگاه‌های جهانی یا اکسپوها، که از سال ۱۸۵۱ در لندن آغاز شده‌اند، به تدریج از محلی برای نمایش فناوری به سکویی برای دیپلماسی عمومی، هویت‌سازی ملی و قدرت‌نمایی فرهنگی-اقتصادی کشورها تبدیل شده‌اند. کشورهایی مانند امارات متحده عربی، ترکیه، ژاپن، چین، آلمان و فرانسه، با رویکردهای خاص، از این فرصت برای تقویت تصویر بین‌المللی خود بهره برده‌اند. در مقابل، ایران با وجود پیشینه‌ای درخشان، به‌ویژه در دوران قاجار و پهلوی، در سال‌های اخیر نتوانسته حضور مؤثری در این رویدادها داشته باشد. پاویون‌های ایران در اکسپوهای اخیر، به‌ویژه اکسپو ۲۰۲۰ دوبی، با ضعف‌های محتوایی، اجرایی و طراحی همراه بوده و در انتقال پیام ایران نوین ناکام مانده‌اند. این در حالی‌ست که کشورهای منطقه با نگاهی راهبردی، پاویون‌های خود را به ابزارهای ژئواکونومیک بدل کرده‌اند. برای ایفای نقش مؤثر در دیپلماسی عمومی جهانی، ایران نیازمند تشکیل ستادی یکپارچه برای طراحی و اجرای مشارکتی هوشمندانه در اکسپوهای آینده است