روز سوم رویداد جیتکس ۲۰۲۵ با یک تغییر پارادایم بنیادین در گفتمان جهانی فناوری آغاز شد. اگر روزهای گذشته نمایشگاه صحنه رقابت بر سر قدرت پردازش، الگوریتم‌های پیچیده و زیرساخت‌های ابری بود، امروز بحث‌ها به سمت حیاتی‌ترین و در عین حال کمیاب‌ترین منبع در عصر هوش مصنوعی معطوف شده است: سرمایه انسانی. پیام اصلی که از پنل‌های تخصصی، گفتگوهای راهبردی و حتی رونمایی از پلتفرم‌های جدید به گوش می‌رسد، واضح و انکارناپذیر است: مزیت رقابتی پایدار برای ملت‌ها و شرکت‌ها دیگر نه در دسترسی به سرمایه یا الگوریتم‌های پیشرفته، بلکه در کیفیت، سازگاری و بنیان‌های اخلاقی استعدادهای انسانی نهفته است.
در راهروهای مرکز تجارت جهانی دبی، گفتمان غالب از "آنچه فناوری می‌تواند انجام دهد" به "چه کسی می‌تواند این فناوری را هدایت، مدیریت و به طور مسئولانه به کار گیرد" تغییر کرده است. این تغییر، نشان‌دهنده بلوغ صنعت و درک این واقعیت است که پتانسیل عظیم هوش مصنوعی توسط یک گلوگاه انسانی محدود شده است. ما با یک "پارادوکس بزرگ استعداد هوش مصنوعی" روبرو هستیم: از یک سو، اتوماسیون هوشمند منجر به مازاد نیروی کار در نقش‌های سنتی و تکراری می‌شود و از سوی دیگر، کمبود شدید و بحرانی در مهارت‌های لازم برای طراحی، نظارت و راهبری اقتصاد مبتنی بر هوش مصنوعی وجود دارد. این چالش، که گزارش‌های مجمع جهانی اقتصاد و دیلویت آن را به تفصیل شرح داده‌اند، دیگر یک پیش‌بینی آینده‌نگرانه نیست؛ بلکه یک واقعیت استراتژیک در سال ۲۰۲۵ است که بقا و رشد سازمان‌ها را تعریف می‌کند.
تحلیل‌های عمیق‌تر نشان می‌دهد که این بحران فراتر از یک "شکاف مهارتی" ساده است. ما با یک "شکاف تجربگی" روبرو هستیم. هوش مصنوعی در حال خودکارسازی همان وظایف سطح پایه‌ای است که در گذشته به عنوان پله‌های نخست نردبان شغلی، تجربه و مهارت‌های بنیادین را برای نیروی کار جوان می‌ساخت. با حذف این پله‌ها، مسیر سنتی کسب تجربه در حال فرسایش است و شرکت‌ها نمی‌توانند صرفاً با استخدام از بیرون، این خلاء را پر کنند. بنابراین، جنگ بر سر استعداد وارد مرحله جدیدی شده است. این دیگر یک رقابت برای جذب بهترین مهندسان نرم‌افزار نیست، بلکه یک تلاش استراتژیک برای بازمهندسی کل سازمان به یک اکوسیستم یادگیری مستمر است. در این چشم‌انداز جدید، شرکتی که بتواند سریع‌تر و مؤثرتر استعدادهای خود را پرورش دهد، بازآموزی کند و با ارزش‌های انسانی همسو سازد، برنده نهایی خواهد بود.

The third day of GITEX 2025 commenced with a fundamental paradigm shift in the global technology discourse. If the preceding days of the exhibition were an arena for competition over processing power, complex algorithms, and cloud infrastructure, today, the discussions have pivoted towards the most critical and simultaneously scarcest resource in the artificial intelligence era: human capital. The central message resonating from specialized panels, strategic dialogues, and even new platform unveilings is clear and undeniable: sustainable competitive advantage for nations and corporations no longer lies in access to capital or advanced algorithms, but rather in the quality, adaptability, and ethical foundations of human talent.
Within the corridors of the Dubai World Trade Centre, the dominant discourse has shifted from "what the technology can do" to "who can guide, manage, and responsibly deploy this technology." This transition signifies the maturation of the industry and a recognition of the reality that the immense potential of AI is constrained by a human bottleneck. We are facing a "Great AI Talent Paradox": on one hand, intelligent automation is leading to a labor surplus in traditional and repetitive roles, and on the other, there is an acute and critical shortage of the skills required to design, oversee, and govern the AI-driven economy. This challenge, which reports from the World Economic Forum and Deloitte have detailed extensively, is no longer a futuristic projection; it is a strategic reality in 2025 that is defining organizational survival and growth.
Deeper analysis indicates that this crisis transcends a simple "skills gap." We are confronting an "experience gap." AI is automating the very entry-level tasks that historically served as the initial rungs of the career ladder, building foundational experience and skills for the junior workforce. With these rungs removed, the traditional pathway to acquiring experience is eroding, and companies cannot fill this vacuum merely through external hiring. Consequently, the war for talent has entered a new phase. This is no longer a competition to attract the best software engineers; it is, rather, a strategic imperative to re-engineer the entire organization into a continuous learning ecosystem. In this new landscape, the company that can most rapidly and effectively nurture, reskill, and align its talent with human values will be the ultimate victor.