ایران با وجود منابع عظیم انرژی از جمله نفت و گاز با چالش ناترازی انرژی مواجه است. تحلیل موضوع ناترازی از سمت تقاضا می‌تواند بخشی از راه حل را در بهینه‌سازی مصرف انرژی معرفی کند. یکی از راهکارهای مؤثر برای بهینه‌سازی مصرف انرژی، به‌کارگیری «قراردادهای مبتنی بر عملکرد انرژی» است. این قراردادها امکان اجرای پروژه‌های بهینه‌سازی را بدون نیاز به تأمین مالی گسترده فراهم می‌کنند. در این قراردادها، هزینه‌های پروژه از محل صرفه‌جویی در مصرف انرژی یا درآمد حاصل از انرژی‌های تجدیدپذیر تأمین می‌شود.
قراردادهای مبتنی بر عملکرد انرژی به دو مدل اصلی تقسیم می‌شوند: صرفه‌جویی مشترک و صرفه‌جویی تضمین‌شده. در مدل صرفه‌جویی مشترک، عایدی حاصل از صرفه‌جویی بین شرکت خدمات انرژی (اسکو) و کارفرما تقسیم می‌شود، اما ریسک عملکرد تا حدی بر عهده کارفرما است. در مقابل، مدل صرفه‌جویی تضمین‌شده همه ریسک را بر عهده اسکو قرار می‌دهد و برای پروژه‌های بزرگ‌تر مناسب‌تر است.

With so much oil and gas like Iran has, Iran has also an issue of energy imbalance. Looking at the imbalance on the demand side would mean that energy consumption can be optimized and it can be part of the solution. Using "energy performance contracts" is one of the ways that can best optimize energy consumption. It enables optimization projects to be undertaken without involving huge financial expenditure. Here, the project cost is funded in terms of energy savings or revenue from renewable energy sources.
There are two major models of energy performance contracts: shared savings and guaranteed savings. In the shared savings model, the energy savings profit is divided between the client and the ESCO, but the risk of performance is shared partially by the client. In the guaranteed savings model, the entire risk is put on the ESCO and is suitable for big projects.